Pięć: Życie pełne jest przeszkód

Warszawa, grudzień 1937

– Czy jesteś pewna, że właśnie tego pragniesz? Małżeństwo to nie przelewki, kochanie. Tutaj potrzeba miłości.

Hania westchnęła głęboko, zabierając pusty talerz Lidki.

– Tato, proszę, nie przedstawiaj tego w ten sposób.

– Ale ja jedynie chcę, żebyś była szczęśliwa. Czy ty go w ogóle kochasz, Haniu? Odpowiedz sobie na to pytanie.

Hania prychnęła.

Ona już od początku doskonale wiedziała, że nie kochała Wiktora, ale za nic w świecie by się nikomu do tego nie przyznała. Gdyby Roman dowiedział się, że zaręczyny to tylko sposób na pozyskanie pieniędzy i pomoc dla niego i Lidki, naprawdę by się zdenerwował i zażądałby od Hani ich zerwania. A do tego nie mogło dojść, prawda?

Wiedziała, że w pewien sposób wykorzystywała uczucie, jakim darzył ją Wiktor jeszcze za czasów szkolnych, ale czy miała inne wyjście? Potrzebowała pieniędzy na leki dla ojca, pragnęła przeprowadzić się do większego mieszkania, chciała zapewnić godne życie swojej rodzinie, a przy okazji uszczęśliwiłaby swojego męża. Próbowała zagłuszyć wszelkie wyrzuty sumienia, ale ojciec wcale jej tego nie ułatwiał.

– Tato, proszę, nie rozmawiajmy już o tym – westchnęła Hania, zmywając naczynia. – Zrobię to, co uważam za słuszne.

Roman wzniósł oczy ku niebu, zupełnie jakby szukał tam wsparcia. Lidka wierciła się niespokojnie na krześle, mamrocząc coś pod nosem. Hania zaczęła się obawiać, że zbliżał się jeden z ataków paniki, które bardzo trudno było przewidzieć.

– Nie rób niczego, co jest niezgodne z twoim sumieniem – pouczył ją ojciec, gdy zbierała się do wyjścia.

Czuła się z tym wszystkim bardzo osamotniona. Z jednej strony miała cudowną rodzinę i zamożnego narzeczonego, który za każdym razem zarzekał się, że ją kocha, ale co z tego, gdy nie mogła nikomu się zwierzyć ze swoich obaw?

Zgodziła się na małżeństwo, owszem, ale była coraz mniej pewna, czy dobrze zrobiła. Najpierw sądziła, że problem, że nie kochała Wiktora, da się jakoś rozwiązać, jednak z każdym dniem nabierała przekonania, że wcale nie będzie to takie proste.

Niestety, ale przez ostatnie miesiące Wiktor zmienił się nie do poznania. Nie była pewna, czy to przez nagłą śmierć jego ukochanej matki, czy może napiętą sytuację w kraju, lecz jej narzeczony zaczął co wieczór chodzić do różnych barów, by topić swoje smutki i frustracje w alkoholu.

Z początku Hani to nie przeszkadzało; uważała, że jak każdy mężczyzna Wiktor miał prawo do odrobiny szaleństwa. Później zaczął się on awanturować i w okolicy powoli zaczęto go postrzegać jako niechlujnego pijaka. On się tym nie przejmował, jednak Hania obawiała się jego nerwowego osobowości. Co, jeśli kiedyś całkowicie straci nad sobą panowanie? Alkoholizm był poważną sprawą i nie można było dopuścić, by kolejne kieliszki wódki zaczęły kontrolować życie Wiktora.

Ale cóż biedna Hania mogła zrobić, skoro zawsze gdy poruszała ten temat, jej narzeczony odpowiadał rozeźlony, żeby nie wtrącała się w jego życie i zajęła swoją chorą rodzinką?

Jego słowa bolały dziewczynę, ale bała się mu przeciwstawić. Mało miała jeszcze problemów?

Nawet nie zauważyła, gdy doszła pod kawiarnię „Warszawska melodia”. Tak bardzo pogrążyła się w myślach, że pokonała całą drogę niemal nieświadomie. Jak zwykle zaszła od tyłu; tym razem jednak nie natknęła się na swojego szefa, który pewnie właśnie siedział na górze w swoim mieszkaniu i robił interesy.

Zdziwiła się, gdy zobaczyła w swojej garderobie Gabrielę. Siedziała ona na blacie zastawionym kosmetykami; miała skrzyżowane w kostkach nogi i papierosa w ustach. Ubrana w czarną bluzkę i krótką, obcisłą spódniczkę prezentowała się jednocześnie wyzywająco i wulgarnie. Jej to najwyraźniej nie przeszkadzało, bo czuła się w tym stroju bardzo dobrze; na dopełnienie wsunęła w grzywę gęstych czarnych loków bogato przystrojoną wstążkami opaskę.

– Hej, mała – przywitała się, wydmuchując w powietrze dym papierosowy. – Pozwoliłam sobie tutaj przyjść, bo szef wścieka się, gdy palę na korytarzu.

Hania nic nie odpowiedziała; podeszła jedynie do małego okna i otworzyła je na oścież, pozwalając zimnemu powietrzu wypełnić to maleńkie pomieszczenie.

– Jasne, nie ma sprawy.

Usiadła na stołeczku i spojrzała w lustro. Jaki dzisiaj zrobić sobie makijaż?

– Wyglądasz co najmniej źle – mruknęła pod nosem Gabriela, również przeglądając się w lustrze. – Jesteś niemal tak blada jak ja, tylko w przeciwieństwie do mnie nie masz jeszcze na sobie pudru.

Hania znowu milczała. Nie wiedzieć czemu, jej jasnoniebieskie oczy wypełniły się łzami, a podbródek zaczął mimowolnie drżeć. Och, co się z nią znowu działo?

Gabriela chyba to zauważyła, bo nagle spoważniała. Ześlizgnęła się z blatu i położyła dziewczynie rękę na ramieniu.

– Hej, mała, co jest? – spytała łagodnie. – Wiesz, że cioci Gabrieli możesz wszystko powiedzieć. Co prawda nie mam żadnego doświadczenia z facetami, ale przeżyłam już całe dwadzieścia trzy lata i coś tam się nauczyłam. Spróbuję pomóc.

Czy rzeczywiście Hania mogła zaufać tej specyficznej kobiecie? Nigdy jakoś jej się z niczego nie zwierzała, nie łączyła ich żadna więź emocjonalna, ale czuła, że dłużej nie może tego wszystkiego w sobie dusić.

– Chodzi o chłopaka.

– Zawsze o nich chodzi – westchnęła Gabriela i znowu usiadła na blacie, po czym zaczęła machać w powietrzu nogami. – No już, wyżal się cioci. Powinno pomóc.

Hania już nie panowała nad łzami, które zalały jej blade policzki.

– Wpakowałam się w niezłe bagno – przyznała po chwili drżącym głosem, pośpiesznie wycierając łzy. Zaraz miała występ, nikt nie mógł dostrzec, że miała chwilę słabości i płakała. – Z pewnym mężczyzną.

– Ale nie jesteś w ciąży?

Hania zaśmiała się nagle.

– Nie, oczywiście, że nie.

Gabriela odetchnęła z ulgą.

– No, jakbyś przyszła tu z brzuchem, to obiecuję ci, że nasz kochany szef pewnie od razu znalazłby sobie nową gwiazdeczkę. Ale w takim razie masz szczęście.

– Chodzi o to, że zaręczyłam się z kimś, kogo w ogóle nie kocham.

– Bo miłość nie istnieje.

– To już słyszałam. Tylko że on darzy mnie uczuciem, a ja zgodziłam się za niego wyjść tylko dlatego, że jest zamożny i pomoże finansowo mojej rodzinie… Ja wiem, że to głupie i egoistyczne, że chcę go wykorzystać, ale ja tak bardzo chciałabym uszczęśliwić ojca i siostrę… Mój tata jest bardzo chory, potrzebuje drogich lekarstw, a znowu siostra… trwale upośledzona. I co ja miałam zrobić?! – krzyknęła rozpaczliwie Hania, zanosząc się głośnym płaczem. – Jestem okrutna, bo patrzę tylko na jego pieniądze. On nie zasłużył na takie traktowanie…

Schowała twarz w dłoniach i szlochała dalej, nie mogąc się uspokoić. Mimo że zwierzyła się Gabrieli, wcale nie zrobiło jej się z tego powodu lżej. A może nie powinna jej tego mówić?

– Dobrze wiesz, co ja sądzę o miłości – powiedziała nagle Gabriela rzeczowym tonem. – Obawiam się, mała, że cokolwiek zrobisz, i tak będziesz cierpieć. Jeśli zostaniesz z tym twoim kochasiem, zmęczysz się tym związkiem i staniesz się wybitnie nieszczęśliwa. Z drugiej strony pomożesz rodzinie. To jak wybrać mniejsze zło. Chcesz się do końca życia męczyć w związku bez przyszłości? Skoro do teraz nie pokochałaś tego faceta, to obawiam się, że później zaczniesz nawet czuć do niego obrzydzenie. Nie wiem, co zrobiłabym na twoim miejscu, ale nieważne, co wybierzesz, bo będziesz zwyczajnie nieszczęśliwa. Przykro mi, mała.

Gabriela ześlizgnęła się z blatu i ruszyła do drzwi.

– Połamania nóg, skarbie.

I wyszła, zostawiając Hanię samą z natłokiem chaotycznych myśli.

Niestety, Gabriela miała rację: czego by Hania nie postanowiła, zrobi źle. Albo będzie nieszczęśliwa u boku męża, który zapewni godne życie jej ojcu i Lidce, albo zacznie cierpieć, gdyż przez swój egoizm pozbawi rodzinę szansy na lepszy żywot.

Tylko co tu zrobić? Jak rozwiązać sytuację tak, by było jak najmniej ofiar?

Hania założyła króciutką sukienkę w brzoskwiniowym kolorze, która mieniła się od brokatu za każdym razem, gdy wykonywała jakiś ruch. We włosy wpięła ozdobną spinkę z pokaźnym kwiatem, a na nogi wsunęła buty na wysokich obcasach, w których czuła się bardzo niepewnie. Ostatnio Wyszkowski zażądał od dziewczyny jakiegoś układu tanecznego, ale Hania nie miała pojęcia, jak to zrobić. W końcu szef zdecydował, że zatrudni kilka tancerek, które mogłyby robić za tło dla Hani, więc problem się rozwiązał.

Dziewczynę denerwował fakt, że jej koncerty przekształcały się w tandetne widowiska. Jeszcze trochę, a i ją usuną ze sceny na rzecz pstrokatych, wymalowanych panienek, które dla tłumu mężczyzn będą machać zgrabnymi nóżkami w rytm skocznej muzyki.

Gdzie podziało się miejsce dla prawdziwej sztuki z głębokim przesłaniem? Dlaczego Wyszkowski tak marginalizował piękno dawnych piosenek? Hania nie mogła tego za nic pojąć.

Gdy tylko zjawił się Antek, informując, że już czas na występ, Hania przelotnie spojrzała na odbicie w lustrze. Makijaż na szczęście zakrył nie tylko liczne piegi na twarzy, ale i czerwone plamy spowodowane nieoczekiwanym płaczem. Jak dobrze, że nikt nie zauważy, że miała chwilę słabości…

Wzięła kilka głębokich wdechów i na miękkich nogach wyszła na scenę. Miała wrażenie, że każdy dostrzegł jej trzęsące się kolana i chwiejne ruchy spowodowane niestabilnym obcasem. Musiała jednak szybko zapomnieć o tych niedogodnościach, gdyż z fortepianu popłynęła muzyka.

Miłość Ci wszystko wybaczy
Smutek zamieni Ci w śmiech.

Miłość tak pięknie tłumaczy:
Zdradę i kłamstwo i grzech.

Choćbyś ją przeklął w rozpaczy,
Że jest okrutna i zła,

Miłość Ci wszystko wybaczy
Bo miłość, mój miły, to ja.

Jeśli pokochasz tak mocno jak ja,
Tak tkliwie, żarliwie, tak wiesz,

Do ostatka, do szału, do dna,
To zdradzaj mnie wtedy i grzesz.

Bo miłość Ci wszystko wybaczy
Smutek zamieni Ci w śmiech.

Miłość tak pięknie tłumaczy:
Zdradę i kłamstwo i grzech.

Choćbyś ją przeklął w rozpaczy,
Że jest okrutna i zła,

Miłość Ci wszystko wybaczy
Bo miłość, mój miły, to ja.*

Dlaczego zakończyła ten utwór drżącym głosem, a z jej oczu pociekły kolejne łzy? Czy ktoś to zauważył? Przecież te wszystkie reflektory skierowane były dokładnie na jej wymalowaną twarz, więc z pewnością jakiś mężczyzna siedzący na widowni zauważył jej wzburzenie…

Śpiewała dalej następne utwory, zastanawiając się, dlaczego tak wstrząsnęły nią słowa tej piosenki.

Prawdziwa miłość, której nigdy nie miała okazji poznać, poczuć… Właśnie wtedy uświadomiła sobie, że mimo ogromnej sympatii, jaką darzyła Wiktora, nigdy go szczerze nie pokocha. To z pewnością nie będzie małżeństwo tak zgodne i szczęśliwe jak jej rodziców.

Naszły ją kolejne wątpliwości.

A może tata miał rację – niepotrzebnie się poświęcała. Tylko co z tego, jeśli mogła w ten sposób pomóc najbliższym?

Koncert skończył się tuż po jedenastej. Hania, wciąż niespokojna po burzliwym występie, zeszła pośpiesznie ze sceny i skierowała się do garderoby. Zmyła szybko makijaż, przebrała się w zwykłe ubrania i opatuliwszy się grubym płaszczem i wełnianym szalikiem, wyszła na zewnątrz.

Ostre i zimne powietrze od razu uderzyło ją w twarz, a oczy napełniły się łzami. Omal nie poślizgnęła się na lodzie, gdy szła do furtki. Miała nadzieję, że żaden mężczyzna zachwycony jej występem nie wyjdzie na dwór, by prosić ją o jeszcze jeden utwór, tak jak było to kilka dni temu.

Szczerze się zdziwiła, gdy na ulicy dostrzegła czekającego na nią Wiktora. Nie zauważyła go na widowni, więc jak się tutaj znalazł?

Mężczyzna uśmiechnął się na jej widok, ale Hania niespecjalnie podzielała jego radość. Marzyła o tym, by jak najszybciej znaleźć się w domu i wślizgnąć do łóżka, nie myśląc o swoich wątpliwościach i licznych problemach. Niestety, tego wieczoru nie było jej to dane.

– Musiałeś porządnie zmarznąć, czekając tu na mnie – zauważyła, podchodząc do niego. – Dlaczego nie jesteś w domu?

Nie musiał odpowiadać, gdyż właśnie wtedy zauważyła jego zaszklony wzrok. No tak, znowu był w jakimś barze, gdzie nieźle popił.

– Tęskniłem za tobą – odparł bełkotliwie. – Odprowadzę cię do domu.

– Nie trzeba.

– Jestem twoim narzeczonym! – krzyknął zdecydowanie za głośno. – Powinienem dbać o swoją wybrankę serca, czyż nie?

Hania wolałaby rozmawiać z trzeźwym Wiktorem; obawiała się, że teraz nie pozbędzie się go tak łatwo.

– Haniu, kochanie, kiedy wreszcie ustalimy datę ślubu?

Prawie ugięły się pod nią nogi, gdy usłyszała to pytanie.

– Nie wiem. Wolałabym się jeszcze z tym wstrzymać.

– Nie możesz mnie tak trzymać w niepewności…

Wywróciła oczami, przechodząc przez ulicę.

– Jeszcze trochę – powiedziała w końcu. – Dasz jakoś radę wytrzymać do wiosny? Jaki sens ma ślub w środku zimy, jak teraz? Nie lepiej poczekać na ładną pogodę?

Wiktor pokiwał po chwili głową.

– No tak, piękna pogoda dla pięknej Hani – wybełkotał niewyraźnie.

Szli przez chwilę w milczeniu, jednak Wiktor szybko sobie znowu o czymś przypomniał.

– A kiedy do mnie przyjedziesz? Kiedy się do mnie przeprowadzisz?

– Och, co ty znowu wymyślasz? – jęknęła Hania, ciesząc się, że doszli do jej ulicy. – Nie uważasz, że to trochę za wcześnie?

– Kiedy chcesz spróbować jak nie teraz, hm?

Wywróciła oczami.

– Dobrze, ale pod warunkiem, że tata i Lidka zamieszkają z nami.

– O nie, nie, nie! – Pokręcił głową. – Nie chcę twojej rodziny pod moim dachem. To z tobą się żenię, a nie z nimi.

Hania prychnęła ze złości.

– Przecież obiecałeś mi pomoc w opiece nad nimi!

– Obiecałem, ale nie mówiłem o mieszkaniu. Czy mój dom jest jakimś cholernym schroniskiem?

Hania zacisnęła dłonie w pięści. Wiedziała, że to głupie gadanie wynikało z powodu upojenia alkoholem, ale obawiała się, że Wiktor właśnie był z nią bardzo szczery. Tylko jak on mógł tak do niej mówić? I kiedy zrobił się taki zaborczy?

– Idź już do domu – powiedziała powoli. – Wyśpij się i pomyśl nad tym, co robisz.

Odwróciła się na pięcie i z oczami pełnymi łez skierowała się w kierunku drzwi, ignorując siarczyste przekleństwa, jakie przez cały ten czas wypluwał pijany Wiktor w jej stronę.

_________________________

 *piosenkę "Miłość ci wszystko wybaczy" wykonywała Hanka Ordonówna

Bałam się, że nie uda mi się opublikować tego rozdziału, a to dlatego, że miałam małe problemy z internetem, ale wygląda na to, że już wszystko w porządku.

Jak obiecałam, wracamy do Hani. Na razie w jej życiu jeszcze niewiele się dzieje, ale mogę obiecać, że niedługo ruszymy z akcją. Na razie chciałabym wprowadzić bohaterów, zarysować ich portrety psychologiczne, przedstawić relacje rodzinne, bo to dość ważny wątek tego opowiadania.

Następny rozdział już 20 grudnia, tuż przed wyczekiwanym Bożym Narodzeniem :)

Wasza Elif