Dwa: Miłość triumfuje

Warszawa, maj 1936

Kwiatów było mnóstwo, ale Adam nie miał pojęcia, które wybrać. Kobieta, która je sprzedawała, pokazywała mu kolejne róże, tulipany, narcyzy i jeszcze inne rośliny, o których do tej pory nawet nie słyszał, lecz im więcej się ich pojawiało, tym trudniej było wybrać odpowiedni bukiet.

– Dla kogo chce pan je kupić? – spytała kobieta, widząc niepewność na twarzy Adama.

– Dla bardzo wyjątkowej osoby – wyjaśnił. – Może pani coś skomponuje? Coś niemal tak wyjątkowego jak ta kobieta?

Kobieta uśmiechnęła się delikatnie, poprawiając siwe włosy zaplecione w długi warkocz. Miała jakieś sześćdziesiąt lat i twarz pooraną zmarszczkami, ale wyglądała łagodnie i przyjaźnie.

– Może uda mi się wymyślić coś oryginalnego i pięknego.

Adam czekał na bukiet kilkanaście minut, ale opłaciło się; jak na jego męskie i nieznające się na kwiatach oko efekt był niezwykły. Majce powinien spodobać się ten mały prezent.

– Bardzo pani dziękuję, to jest po prostu cudowne – pochwalił Adam, wyciągając z kieszeni banknoty. – Do widzenia! – rzucił przez ramię, wychodząc z niewielkiej kwiaciarni.

– Powodzenia! – krzyknęła za nim kobieta, kiedy zamykał drzwi.

Adam był jednocześnie podekscytowany i zdenerwowany. Trzymając w dłoni wielki bukiet najróżniejszych kwiatów, szybkim krokiem przeszedł przez ulicę i ruszył w kierunku mieszkania Majki, jego dobrej przyjaciółki.

Znali się od sześciu lat; po raz pierwszy ją zobaczył w wieku siedemnastu lat, gdy poszedł zrobić zakupy do dosyć dużej piekarni. Majka stała za ladą i pakowała mu do koszyka jeszcze ciepły chleb. Pamiętał, jak uśmiechnęła się do niego, podając towar. Adam zaczął krótką rozmowę i dowiedział się, że Marysia, bo tak wtedy jeszcze na nią mówił, pochodziła z Wilna, a do Warszawy przeniosła się w poszukiwaniu pracy. Miała dopiero piętnaście lat, ale mieszkała z ciotką i zarabiała na życie.

Później przychodził do sklepu niemal codziennie i tylko po to, by porozmawiać z intrygującą ekspedientką. W końcu zaprosił ją na spotkanie z jego przyjaciółmi, Anką i Piotrem, którzy już wtedy byli razem. Zgodziła się niemal od razu i tak zaczęła się ich przyjaźń.

To było sześć lat temu, a Adam potrzebował aż czterech, by uświadomić sobie, że zależy mu na Majce. Impulsem do tego były zaręczyny Piotra i Ani, a także zachowanie kilku mężczyzn z okolicy, którzy zaczęli kręcić się przy jego przyjaciółce, niejednokrotnie proponując jej małżeństwo, jednak Marysia za każdym razem odmawiała.

Właśnie dlatego Adam był tak zdenerwowany, gdy wchodził po schodach w kamienicy prowadzących do mieszkania Majki. Co, jeśli i na jego propozycję się nie zgodzi? Niby umawiali się na długie spacery od kilku miesięcy, ale nigdy nie nazwali siebie oficjalnie parą; w dodatku czasem odnosił wrażenie, że Majka nie chciała brać ślubu ani zakładać rodziny.

Długo stał pod drzwiami i zastanawiał się, czy dobrze robił. O jego dosyć szalonym planie wiedział jedynie Piotr, który pewnie wszystko powtórzył Ance, ale Adam miał pewność, że Majka o niczym nie miała pojęcia.

W końcu drżącymi palcami zaciśniętymi w pięść zapukał do drzwi; serce podeszło mu do gardła i pragnął zapaść się pod ziemię. Jednak na ucieczkę było za późno; z mieszkania wyjrzała rudowłosa piękność, uśmiechając się delikatnie na widok mężczyzny. Adam zobaczył znajome, mocno pomalowane brązowe oczy,  pukle ognistoczerwonych loków opadających na ramiona i pociągnięte czerwoną szminką usta.

– O, Adaś. – Majka wyglądała za zaskoczoną. – Proszę, wejdź.

Otworzyła szerzej drewniane drzwi, by go wpuścić, ale ten nie ruszył się choćby o milimetr. Jedyne, co wtedy był w stanie zrobić, to wyciągnąć przed siebie rękę z bukietem kwiatów. Wstrzymał oddech, czekając na reakcję Majki; ta na widok prezentu spłonęła szkarłatnym rumieńcem, którego nie ukrył nawet mocny makijaż, po czym uśmiechnęła się nieśmiało.

– Ojej… Są piękne. – Wzięła kwiaty do rąk. – Chodź, w środku jest moja ciotka, moglibyśmy napić się razem herbaty…

– Chciałem cię zaprosić na spacer – wreszcie wykrztusił Adam. – A te kwiaty to tak na zachętę . – Uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Och, jasne, oczywiście – zaśmiała się nerwowo. – Ale daj mi chwilkę, jestem zupełnie niegotowa. Trochę mnie, hm, zaskoczyłeś – przyznała, kręcąc głową. – Wejdź, moja ciotka się za tobą stęskniła.

– Nie widziała mnie całe trzy dni – mruknął Adam i przekroczył próg mieszkania.

Znalazł się w wąskim korytarzyku, gdzie udało się zmieścić jedynie stojak na płaszcze. Minął malutki pokoik, w którym zazwyczaj spała ciotka Majki, później łazienkę, w której trudno było się chociażby obrócić, po czym wszedł do saloniku połączonego z kuchnią, gdzie zazwyczaj spała Majka.

Ciotka dziewczyny, pani Kowal, siedziała w starym, wysłużonym już fotelu i robiła coś na drutach. Gdy usłyszała głos Adama, podniosła wzrok znad robótki i uśmiechnęła się od ucha do ucha, poprawiając zsuwające się z nosa okulary.

– O, Adaś, tak dawno cię nie widziałam! – krzyknęła radośnie, podnosząc się i całując Adama w policzek, na którym został mokry ślad po czerwonej szmince. – Chodź, zaparzę ci herbaty i poczęstuję plackiem, który właśnie przyrządziłam…

– Nie, proszę pani, dziękuję, ale nie skorzystam – odparł oszołomiony. – Ja tu przyszedłem po Marysię, zabieram ją na spacer.

Wodniste oczy wiekowej ciotki zalśniły, zupełnie jakby nagle coś odkryła.

– Ho, ho, szykuje się ślub. – Potarła ręce i nim Adam zdążył zaoponować, dodała: – Tylko żartowałam, spokojnie. Nie musicie się śpieszyć, ale muszę ci w tajemnicy powiedzieć, że czekam na tę chwilę od kilku miesięcy.

Adam speszył się, słysząc słowa pani Kowal, dlatego tylko stał i przestępował z nogi na nogę, nie mogąc się doczekać, aż Majka się przygotuje i swoim przyjściem uratuje go z tej niezręcznej sytuacji. Na szczęście dziewczyna chwilę później wróciła, ubrana w kwiecistą sukienkę do kolan i buty na niskim obcasie.

– Ciociu, wychodzę – poinformowała.

Adam wziął Majkę za rękę i wyszli, zamykając za sobą drzwi. Dopóki nie dotarli do oblanego słońcem parku, żadne z nich nie odezwało się ani słowem, ale to była ta przyjemna cisza, zupełnie przyjacielska i niekrępująca.

– Piękna pogoda – mruknęła nagle Majka, wystawiając twarz do słońca. – Nie sądzisz, Adasiu?

– Tak, masz rację – odparł wyrwany z zamyślenia.

Czy to jest odpowiedni czas na oświadczyny? Co, jeśli Majka mu jednak odmówi? Owszem, sądził, że ich relacja była raczej jasna, ale bał się reakcji dziewczyny, gdyż wiedział, że odmówiła już wielu mężczyznom. Zresztą, nigdy nie ośmielił się jej pocałować ani szczerze i otwarcie wyznać swoich uczuć; i mimo że czasem wydawało mu się, że Majka odwzajemnia jego uczucie, to przecież były to jedynie nic nieznaczące domysły…

– Czego pragniesz w życiu? – spytał nagle, by odpędzić ponure myśli.

Majka puściła jego rękę i westchnęła.

– Nigdy nikomu o tym nie mówiłam – przyznała, obejmując się ramionami. – Pewnie się zdziwisz, ale chcę mieć męża. – Zerknęła na niego spod mocno pomalowanych oczu, uśmiechając się szeroko. – Cała rodzina powtarza mi, że mam już dwadzieścia lat i od dawna powinnam być mężatką, ale ja wiem, że nie mogę wyjść za kogoś nieodpowiedniego. Tak więc, mimo że odmówiłam kilku adoratorom, to nie znaczy, że chcę iść przez życie sama. Po prostu nie mam zamiaru się śpieszyć. Rozumiesz to, prawda?

Rozumiał i dlatego pokiwał głową. Czy skoro mu to powiedziała, jakby nie patrzeć, w tajemnicy, to czy była to sugestia do jakiegoś konkretnego działania z jego strony, czy raczej przystopowanie?

Minęli jakąś parę z dziećmi, gdy Majka znowu zabrała głos.

– I dzieci. Dużo dzieci. Chcę mieć wielką rodzinę, tak jak moi rodzice.

Majka miała aż dziewięć sióstr i trzech braci; wszyscy mieszkali w Wilnie. Adam zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest bardzo przywiązana do swoich bliskich, ale raczej nie zastanawiał się, czy chciałaby w przyszłości założyć z nim rodzinę.

– Im więcej, tym weselej. Dlatego tak nie lubię Warszawy i mieszkania z ciotką, bo jest po prostu nudno. – Wzruszyła ramionami. – Zaczęłam zastanawiać się, czy nie wrócić do Wilna. Moje siostry przez ostatni czas porodziły dzieci, bracia ożenili się, więc na pewno miałabym tam mnóstwo roboty. No i byłoby radośnie z taką gromadką.

Czy dobrze usłyszał? Majka chce wyjechać na drugi koniec kraju, pragnie wrócić do rodziny i zostawić go w Warszawie?! Przecież nie mógł do tego dopuścić, nie teraz, gdy wreszcie wziął się w garść i postanowił oświadczyć się tej niesamowitej dziewczynie, która zawróciła mu w głowie!

– Nie! – zaoponował gwałtownie Adam, kładąc rękę na ramieniu Majki. – Nie możesz wrócić do Wilna.

– Dlaczego? Adaś, nic mnie tu nie trzyma. A ty, Piotrek i Anka będziecie mnie odwiedzać. – Stanęła i pogładziła Adama po policzku. – Świat się nie skończy, jeśli wrócę do rodziny.

Mój świat się skończy, pomyślał z rozpaczą Adam. I właśnie wtedy, kiedy stali oboje na środku parkowej alei, niemal zupełnie sami, mężczyzna, czując zapach świeżo skoszonej trawy i delikatną woń kwiatów rosnących niedaleko, postanowił nie dopuścić do tego, by szczęście przeszło mu koło nosa.

Wziął Majkę za ręce i spojrzał na nią błagalnie, a ona wtedy chyba zrozumiała, co chciał zrobić. Jej łagodne spojrzenie, promienny uśmiech i dobroć oraz delikatność, w których się zakochał… Nie mógł jej stracić.

– Wyjdź za mnie – poprosił. – Proszę, wyjdź za mnie i nie wyjeżdżaj do Wilna.

Majka przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Serce Adama biło szybko i głośno niczym dzwon, żołądek ścisnął się ze strachu i w obawie, że może dołączy do tamtych mężczyzn, którym Majka odmówiła, bo cisza przeciągała się nieznośnie długo, zupełnie jakby dziewczyna chciała z nim poigrać, nie odpowiadając na prośbę.

– Obiecuję, że założymy ogromną rodzinę – przyrzekł, mówiąc coraz szybciej. – Że będę cię kochał i o ciebie dbał. Bardzo mi na tobie zależy i nie zniosę dłuższej rozłąki. Jeśli wyjedziesz do Wilna, to nie dam sobie tutaj rady bez ciebie.

Majka popatrzyła na niego z dziwnym wyrazem twarzy, ale nie wyplątywała się z uścisku. Po prostu stała i najwyraźniej myślała nad odpowiedzią. Wtedy Adam zaczął się obawiać, że po prostu zbłaźnił się przed dziewczyną.

– Przepraszam, po prostu mnie zaskoczyłeś… Spodziewałam się, że w końcu mi się oświadczysz, ale nie sądziłam, że tak szybko… – westchnęła, nerwowo się uśmiechając.

Stanęła na palcach i pocałowała delikatnie Adama w policzek.

– Oczywiście, że tak. Zostanę twoją żoną – odparła po chwili milczenia, a Adam wtedy odniósł wrażenie, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

~*~

Warszawa, wrzesień 1936

– Wiedziałam, że jeszcze dożyję tego dnia – powiedziała ciotka Majki, pani Kowal, ściskając Adamowi rękę. – Gratuluję pięknej ceremonii. Jesteście cudowną parą i musicie wiedzieć, że czekałam na tę chwilę naprawdę wiele miesięcy… Życzę wam szczęścia na nowej drodze życia. No i mnóstwa dzieci. – Mrugnęła do Adama, powolutku odchodząc.

To była ostatnia osoba, która złożyła młodej parze życzenia ślubne pod jedną z uroczych warszawskich kapliczek. Adam, nieco rozkojarzony przez dzisiejsze wydarzenia i silne emocje, które im towarzyszyły, zerknął w kierunku świeżo poślubionej żony, która stała tuż obok, trzymając go za rękę. Majka wyglądała jak zwykle olśniewająco w koronkowej białej sukni do ziemi, z rudymi włosami elegancko upiętymi na czubku głowy i welonem spływającym po plecach. Dzisiaj wyjątkowo pomalowała się delikatnie i subtelnie, ale to tylko dodało jej uroku. Pomyślał wtedy, że z każdą chwilą zakochuje się w niej coraz bardziej.

– Czyli teraz wesele – mruknęła dziewczyna, równie oszołomiona i rozkojarzona co Adam. – Chodź, trzeba zabawiać gości. Mam tylko nadzieję, że mój obecny teść nie dostanie gwałtownego przypływu energii i nie zacznie tańczyć ze wszystkimi kobietami na zabawie.

Ojciec Adama wszystko przygotował z niewielką finansową pomocą rodziny Majki, która przyjechała do stolicy aż z Wilna specjalnie na ślub dziewczyny. Adam wciąż miał przed oczami dziewięć rudowłosych sióstr Majki, które ustawiły się w pierwszym rzędzie w kaplicy. To był dość osobliwy widok, tym bardziej że wszystkie były bardzo do siebie podobne.

Przeszli na drugą stronę ulicy, na podwórko rodziców Adama, gdzie ustawiono długie drewniane stoły wraz z ławeczkami, zorganizowano miejsce dla miejscowej orkiestry i porozwieszano różnokolorowe wstążki nad głowami siedzących gości. Większość miejsca na blatach zajmowały domowej roboty wędliny, kilkadziesiąt butelek wódki oraz wielkie bochenki chleba. To było prawdziwe, niemal wiejskie wesele.

Choć właśnie trwał wrzesień, dopisywała cudowna, słoneczna pogoda. Wszędzie unosił się zapach świeżo koszonego siana i złocistych, dopiero co zerwanych jabłek. Białe puszyste chmury leniwie płynęły po przejrzyście błękitnym niebie, powietrze wypełniała skoczna weselna muzyka, a goście po skosztowaniu wiejskich przysmaków i kilku kieliszków wódki ruszyli na środek podwórka, by zatańczyć wraz z młodą parą.

Adam od dawna nie czuł się tak szczęśliwy i pełen energii, która w niego wstąpiła, gdy wesele zaczęło się na dobre. Szybko porwał Majkę do tańca, żałując, że zamiast orkiestry nie występuje tamta dziewczyna, której głos pamiętał do dzisiaj. Chociaż nad ranem, dzień po tym zapierającym dech w piersiach koncercie, obudził się z potwornym bólem głowy, to wciąż miał przed oczami jej pięknie umalowaną twarz i bukiet bzów, który jej wręczył w podzięce za udany występ, chociaż tamte wspomnienia nie były zbyt wyraźne – to pewnie efekt ilości alkoholu, którą wtedy przyjął.

Ciekawe, czy Majka też by się zachwyciła tą wokalistką? Będzie musiał zabrać ją kiedyś do tej kawiarni, gdzie na podwórku rosły rozłożyste krzewy bzu, pachnące tak intensywnie…

– Jest tak, jak sobie wymarzyłam – powiedziała nagle Majka.

Właśnie tańczyli przy kolejnej skocznej muzyce, bawiąc się z większością gości. Siedzieli jedynie seniorzy; Piotr tańczył jednocześnie z Anią i panią Kowal, obracając obie wokół ich własnej osi.

– Marzyłaś, żeby zostać moją żoną? – spytał Adam z uśmiechem na ustach, zwalniając znacznie, mimo że w uszach dźwięczała mu porywająca muzyka.

Majka pokiwała głową.

– Czekałam na te zaręczyny. W sumie pomysł z wyjazdem do Wilna… To zabrzmi okropnie, ale tymi słowami chciałam jakoś cię zmobilizować do działania w tym kierunku. I jak widać, udało mi się.

Adam pokręcił głową.

– Oj, gdybym wtedy wiedział, że żartujesz, pewnie nie byłbym taki zdesperowany, by zatrzymać cię w Warszawie…

– Ale to, co obiecałeś mi w maju, jest ciągle aktualne? – spytała nagle Majka, opierając się czołem o ramię Adama.

– A możesz mi przypomnieć, co takiego ci obiecywałem…? Bo chyba nie pamiętam, tak dawno to było – zażartował.

– To o dzieciach. O rodzinie. O miłości. Naszej miłości, Adasiu – odparła po chwili łagodnym głosem Majka.

– Tak – szepnął jej do ucha, gwałtownie poważniejąc – jak najbardziej. Obiecuję, że zaopiekuję się tobą i naszymi dziećmi. Będę ci zawsze wierny, a wiesz dlaczego, kochanie? Bo cię kocham.

– Ja ciebie też kocham – zapewniła Majka, składając mu na czole czuły pocałunek.

___________________________

Ten rozdział to tak na osłodę - radzę po jego przeczytaniu zmierzyć sobie poziom cukru we krwi :) Elif skacze ze skrajności w skrajność - albo pisze o śmierci, bólu i cierpieniu, albo walnie lukrowy rozdział, który spowoduje hiperglikemię. Muszę kiedyś znaleźć złoty środek.

Rozdział niezbyt długi, wiem, ale mogę obiecać, że trójeczka będzie znacznie bardziej objętościowa. 

Rok szkolny się zaczął, a nauczyciele tak dali nam w kość, że od początku roku napisałam JEDNĄ STRONĘ tego opowiadania. Tu nawet nie chodzi o brak weny, ale właśnie o brak czasu, ot co. Biol-chem-mat w drugiej klasie ma ciężko, zwłaszcza jak ambitnie myśli się o medycynie.

Następny rozdział 18 października.

Wasza Elif